#195

Uciekam.  W końcu dłuższe wolne też mi się od życia należy. Przecież nie można tylko i wyłącznie pracować. Tak więc, spakowałam walizkę, wsiadam w samochód i jadę. A gdzie? A gdzieżby indziej jeśli nie do Mojego Raju. Strasznie się za nim stęskniłam. Jest wiosna więc wszystko pięknie kwitnie. Oczywiście zabieram porcję lektur. Prawdę mówiąc chciałam zabrać ich więcej. Niestety moja rodzicielka zapowiedziała, że mam brać czynny udział w życiu rodzinnym więc… nie wiem czy uda mi się przeczytać to co zamierzyłam. Ale próbować zawsze można. Poza tym nie wiem po co i na co, ale… wygrzebałam z dna szafy mój aparat fotograficzny. Zdjęć z Raju mam mnóstwo, ale może tym razem uda mi się dostrzec coś czego nigdy wcześniej nie widziałam?

Poniżej porcja lektur.

Mam nadzieję, że się byczycie i lenicie. No i koniecznie (nie)czytacie. Jadę się lenić i nie myśleć o „apaczach”. O kim? No to słuchajcie:
Jestem sobie w sobotę z Lucynką w księgarni, przechadzamy się między regałami. Po czym podchodzi do mnie Luca i się śmieje w kułak.
- Wiesz, że tu są Apacze – mówi konspiracyjnym szeptem.
- Że co? Jakie znowu Apacze?
- Normalne. Podchodzę do babeczki i się pytam czy w czymś pomóc, na co kobieta odpowiada: a pacze tylko .
I tym miłym akcentem żegnam się z wami. Zabieram Garou i jadę. Hawk!!!