#571 - Firefly Lane

 

Zdarzają się takie książki, które nas przyciągają. Które nęcą nas swoją opowieścią, kuszą i mamią, ale jednocześnie przeczuwamy, że przeczołgają nas one niczym kapral marines podczas mordeczego szkolenia na plażach Florydy.

Klika lat temu taką książką był „Słowik” Kristin Hannah. Przyznaję, że jej historia krąży w moim krwioobiegu i wciąż ją bardzo dobrze pamiętam. Chociaż akcja działa się podczas II Wojny Światowej, a jak dobrze wiecie, za literaturą wojenną nie przepadam. Czyli jednym słowem ta opowieść wywarła na mnie ogromne wrażenie. Gdy Netflix zaprezentował trailer do serialu „Firefly Lane” nakręconego na podstawie książki o tym samym tytule, wiedziałam, że ją przeczytam by porównać powieść z serialem. Bo wiadomo: najpierw książka a potem ekranizacja. 

„Firefly Lane” opowiada historię Kate i Tully. Obie poznają się będąc nastolatkami. Kate razem z bratem jest wychowywana w katolickiej rodzinie. Przez swoje ogromne okulary bywa traktowana jako dziwadło i ogólnie nie ma zbyt wielu przyjaciół. Tully jako mała dziewczynka została porzucona przez matkę. Matkę narkomankę, która o córce przypominała sobie raz na kilka lat. Pewne wydarzenie sprawia, że ich drogi Kate i Tully się przecinają. I tak zaczyna się najpiękniejsza przyjaźń. Razem wybierają się na studia, później razem pracują, są wręcz nierozłączne. W ostateczności Tully ze swoim przebojowym charakterem zostaje dziennikarką, która nie boi się wyrażać swojego zdania. Prze do przodu jak taran, ciągnąc za sobą Kate. Natomiast Kate, poświęca swoją pracę na rzecz rodziny, zostaje żoną, mamą i panią domu. Daleko jej do przebojowej przyjaciółki. Czy przyjaźń przetrwa różne zawirowania? O tym musicie przekonać się sami. 

Dla niektórych, historia, którą stworzyła Hanna może wydać się oklepaną. Są dwie bohaterki: jedna po trupach dąży do celu, druga to typowa matka poświęcająca karierę dla rodziny. Jednak to właśnie ta ich różnorodność sprawiła, że przyjaźń która ich łączy jest niesamowita. Więź między nimi jest nierozerwalna. Nie ważne jakie kłody rzuci im pod nogi los, one dwie Tully i Kate, zawsze będą razem. To naprawdę niewiarygodna przyjaźń. 

Kristin Hannah posiada dar tworzenia opowieści, które głęboko zapadają w pamięć. Historii, które porywają czytelnika od pierwszej strony i sprawiają, że chce się je czytać ciągle. Bez odkładania na bok. Dokładnie tak właśnie jest w przypadku „Firefly Lane”. Bardzo dawno żadna książka nie sprawiła, że docierając do ostatniej strony miałam mokre oczy. I szczerze mówiąc, wcale nie chciałam by ta książka się skończyła. 

„Firefly Lane” to ciepła i wzruszająca historia o niezwykłej przyjaźni, a także trudnych relacjach matki i córki, o realizacji marzeń, które sprawiają, że poświęcamy życie prywatne dla ich realizacji. 

Polecam bez dwóch zdań!

P.S.

Obejrzałam serial, który jak już wspominałam na początku nakręcił Netflix. I powiem Wam tak: jeśli przeczytaliście książkę, to stwierdzicie, że serial jest gorszy. Bo tak się składa, że to prawda. Wiele wątków jest zmienionych, kilka jest dodanych, są dość spore rozbieżności. A szkoda, bo ta książka jest genialna. Serial również mógł taki być. Jeśli nie czytaliście książki, to serial bardzo przypadnie Wam do gustu. 

#504 Jeden dzień w grudniu

Zdecydowanie lubię sięgać po powieści obyczajowe. Myślę, że przyjemniej się je czyta aniżeli horrory, thrillery czy fantastykę. Po książkę Josie Silver „Jeden dzień w grudniu” sięgnęłam z czystej ciekawości. Kusiła mnie na stole nowości. Kręciłam się koło niej, bo przyciągała mnie jej okładka. Przeczytałam opis „Powieściowy odpowiednik filmowych hitów To właśnie miłość i Dziennik Bridget Jones” i już wiedziałam, że ta książka jest właśnie dla mnie. 

Pewnego grudniowego dnia, Laurie wracając autobusem do domu, na jednym z przystanków dostrzega pewnego chłopaka. Wymieniają spojrzenia i dziewczyna nie może przestać o nim myśleć. Przez cały kolejny rok próbuje go odnaleźć. Aż pewnego dnia staje na jej progu, okazując się facetem jej najlepszej przyjaciółki. Laurie wie, że powinna o nim zapomnieć. Niestety nie jest to takie proste, w szczególności, gdy mieszka się z przyjaciółką a jej facet jest nieodłącznym elementem codzienności. Wszystko zmienia się gdy Sarah się wyprowadza a Laurie wylatuje do Tajlandi. Tam poznaje Oscara. Czy związek z Oscarem okaże się plasterkiem na zauroczenie mężczyzną z przystanku? A może przeznaczenie wygra, bo przecież z nim się nie walczy?

Chyba bardzo dawno żadna książka nie doprowadziła mnie do łez. Tak, dobrze czytacie. Było kilka takich sytuacji, że literki rozmywały mi się i musiałam odkładać książkę by się uspokoić i wysiąkać zapchany nos oraz wytrzeć załzawione oczka. 

Wielkim plusem tej powieści jest to, że wiele momentów historii poznajemy z punktu widzenia Laurie oraz Jack’a tajemniczego mężczyzny z przystanku. Poza tym jest ona napisana gładko, nie jest przesłodzona. I mimo, iż takiego zakończenia możemy się spodziewać, to niesamowite jest to jak bardzo zmieniają się przez ten czas bohaterowie. Jak dojrzewają do podejmowanych decyzji. I nie zgadzam się z opisem, jakoby akcja powieści rozgrywała się podczas dziesięciu kolejnych świąt Bożego Narodzenia. Owszem, bohaterów poznajemy przez kolejne dziesięć lat, ale tylko w ciągu kilku wybranych dni w roku. 

To książka nie tylko o zauroczeniu od pierwszego wejrzenia. To także książka o prawdziwej przyjaźni. O przyjaźni, która mimo kłód rzucanych pod nogi jest w stanie przetrwać największą burzę z piorunami. A także o tym, że z przeznaczeniem nie wygramy. Bo ono ma większą siłę rażenia niż nam się wydaje. 

„Jeden dzień w grudniu” to świetna lektura, dla tych którym podobała się powieść „Love, Rosie”. Nie wiem dlaczego, ktoś porównał ją do „Bridget Jones”. Może sugerowano się tym, że historia toczy się wybranymi dniami w roku, opowiadana jest w pierwszej osobie głównej bohaterki, która co roku robi postanowienia noworoczne. 

Jeśli poszukujecie książki, która pozwoli wam oderwać się od codzienności, wzruszyć a czasem pośmiać, to „Jeden dzień w grudniu” nadaje się do tego idealnie. Wcale bym się nie zdziwiła, gdyby ktoś ją sfilmował. Polecam bez dwóch zdań. Nie zawiedziecie się. Wręcz przeciwnie, będzie mi dziękować za to, że Wam ją poleciłam. 

#386

Dość często zdarza mi się sięgać po książkę, która została zekranizowana. Dlaczego? Przed obejrzeniem filmu chcę zapoznać się z literackim pierwowzorem, by porównać oba i wybrać, co jest lepsze. Odpowiedź prawie zawsze to: książka, ale może się zdarzyć, że film też będzie dobry. Tak właśnie było w przypadku książki Jojo Moyes „Zanim się pojawiłeś”. Mój egzemplarz stał długo na półce, ale skoro nakręcono film, dobrze by było zapoznać się i z książką. Tak oto pewnego dnia zabrałam się za lekturę. 

Lou wraz z rodzicami, dziadkiem oraz siostrą i siostrzeńcem mieszka w domu w Stortfold. Pewnego dnia kawiarnia w której pracowała zostaje zamknięta i Lou zostaje bezrobotna. Jej chłopak Patrick namawia bohaterkę, by ta wraz z nim pracowała jako trener osobisty, jednak Lou nie za bardzo jest do tego pomysłu przekonana. Wie, że musi znaleźć pracę, bo w domu potrzebne są pieniądze na życie. W ostateczności decyduje się na pracę jako opiekunka Willa Traynora, sparaliżowanego w wypadku mężczyzny. Jak zakończy się ta znajomość? Nie zdradzę, bo do końca miałam nadzieję, że nie skończy się tak jak się skończyła.

Nie jest to moje pierwsze spotkanie z twórczością Jojo Moyes. Dawno temu przeczytałam powieść „Srebrna zatoka” i z tego co pamiętam tamta historia mnie zachwyciła. A jak było w przypadku „Zanim się pojawiłeś”? Cóż nie zaprzeczę, że podobała mi się, ale ta historia mnie aż tak bardzo nie porwała. Fakt, że kibicowałam Willowi i Lou, jednak czegoś mi brakowało. Nie mam pojęcia tylko czego? 

Nie jest to banalny romans jakby mogło się wydawać. To historia o miłości, która mogłaby mieć piękny happy end. Gdyby nie stało się to co się stało. Gdyby Will podjął inną decyzję. W sumie po części go rozumiałam, nie chciał być ciężarem dla bliskich. Paraliż sprawił, że stracił chęć do życia i nawet rozgadana Lou nie była wstanie sprawić by znów nabrał do niego chęci. Bo on nie chciał życia na wózku. Chciał znów czuć i robić to co robił wcześniej. Nie dało się go przekonać do tego, że ludzie sparaliżowani też mogą skakać na spadochronie, jeździć na nartach czy nurkować. Poza tym, nie chciał wzbudzać u ludzi litości i nie znosił, gdy nie potrafili od niego oderwać wzroku. 

Jojo Moyes w swojej powieści „Zanim się pojawiłeś” uświadamia nam, że każdy ma prawo wyboru i decydowania o własnym życiu. Nie ważne, o czym zadecydujemy; to jest nasze życie i to my ponosimy za nie odpowiedzialność. Tylko i wyłącznie my. 

Myślę, że teraz czas by dowiedzieć się co działo się dalej z Lou Clark. Zabieram się za drugą część tej historii. 

Stay tuned!!!

#362

Droga Tachykardio!

Znasz mnie już długo i wiesz, że kiedy jest „szał” na jakąś książkę, ja nie biorę w tym udziału. Przeczekuję i kiedy mija, sama zabieram się za bestseller. W przypadku „Dziewczyny z pociągu” Pauli Hawkins miało być podobnie. Zamówiłam ją sobie w bibliotece by w nowym roku ją zacząć czytać, kiedy minie „szał”. Chociaż sobie obiecywałam nie udało mi się. Zaraz przed wigilią dokonałam zakupu. Zasiadłam w łóżku i zaczęłam się zastanawiać dlaczego świat oszalał na punkcie tej książki? Co w niej jest takiego zachwycającego, że na okładce znalazła się rekomendacja samego Stephena King’a?

Rachel Watson podróżuje codziennie tym samym pociągiem do Londynu. Podczas swojej podróży uwielbia obserwować domy mijane podczas trasy. Układa sobie w głowie historie rodzin które w nich mieszkają. W ten sposób poznajemy historię pewnego domu i jej mieszkańców, która zdecydowanie nie ma nic wspólnego z rzeczywistością. Rachel nie wie, że bycie zwykłym obserwatorem może stać się niebezpieczne i diametralnie zmienić jej życie. A to co wydaje się jej sielankowym życiem wcale takie być nie musi.

Nie będę zdradzać ci szczegółów, bo z tego co się orientuję czytałaś tę książkę i wiesz jak się kończy. A poza tym to kryminał i nie można zdradzić kto zabił.

Teraz już wiem skąd ten szał. Już wiem dlaczego książka sprzedaje się jak świeże bułeczki i jej nakład jest wykupywany w zastraszająco szybkim tempie. Cieszę się, ze przeczytałam ją teraz i cieszę się, że stanęła na mojej półce. Myślę, że to książka którą chce się mieć we własnej biblioteczce.

Paula Hawkins stworzyła kryminał psychologiczny i to całkiem dobry, zważywszy iż jest to jej debiut. Bohaterowie wykreowani przez autorkę mają bardzo wyraziste charaktery, mają swoje wady i zalety. Oprócz tego autorka w tej powieści porusza kilka dość istotnych problemów, z którymi każdy się spotyka czy w swoim otoczeniu czy w społeczeństwie: alkoholizm, toksyczne związki, depresje czy też uzależnienie od drugiej osoby. Bohaterów można polubić, lub jak w tym przypadku nie do końca. Powiem ci szczerze, że główne bohaterki doprowadzały mnie do wściekłości. Rachel za to, że nie potrafi się pozbierać po rozstaniu z mężem i wziąć się w garść, Megan, że nie potrafiła porozmawiać ze swoim mężem o sytuacji która wydarzyła się w przeszłości i w jakiś sposób ją ukształtowała, no i Anne za to, że tak łatwo przyszło jej oceniać innych i była ślepo zapatrzona w swojego męża.

Całą historię poznajemy z trzech różnych punktów widzenia. Jest to całkiem niezłe zagranie, gdyż mamy możliwość skonfrontowania wydarzeń oraz porównania ich. Wszystkie poboczne wątki, które składają się na główną fabułę sprawiają, że bardzo łatwo możemy uwierzyć w ludzkie dramaty które czają się za drzwiami mieszkań.

Mnie się kryminał bardzo podobał. Nie znalazłam w nim żadnych błędów. Czyta się sprawnie i szybko mimo iż cała akcja nie jest rozpędzona jak pociąg którym Rachel codziennie podróżuje do Londynu. Podczas czytania zastanawiałam się nad rozwiązaniem zagadki i dopiero niedaleko końca poskładałam wszystkie rozsypane puzzle w całość. Czy jest przereklamowany? Może troszkę, ale nie możemy wystawiać laurki zanim sami nie dowiemy się prawdy czy warto. Jak dla mnie warto.

Po przeczytaniu książki już wiem, co King miał na myśli mówiąc: „Nie mogłem się oderwać przez całą noc.” Kiedy czytamy „Dziewczynę…” sami mamy ochotę dowiedzieć się co będzie dalej? Jak potoczą się losy bohaterów? Czy Rachel przypomni sobie wydarzenia z feralnej nocy i ze swojego dawnego życia? Czy w końcu przejrzy na oczy i czy wszystkie elementy wtoczą się jak pociąg na właściwe tory.

Pozdrawiam Archer