#241

Droga Tachykardio!

Na niektóre książki mamy ochotę od momentu gdy przeczytamy notkę na stronie wydawnictwa. Mamy wielką nadzieję, że „zwiastun” książki będzie tak samo dobry jak reszta. Kiedy poznałam „trailer” książki Fabio Volo „Pierwsze światła poranka” pomyślałam sobie: to jest to, to jest książka którą muszę przeczytać. Zaintrygowała mnie fabuła i chyba też główna bohaterka. Kiedy książka wpadła w moje ręce zasiadłam wygodnie na kanapie i zatopiłam się w świat Eleny.

Elena dobiega trzydziestki. Od wielu lat jest mężatką. Pracuje w agencji reklamowej. Elena ma swoje zasady, których nie łamie i stara się ich twardo trzymać. Nie jest także szczęśliwa w swoim małżeństwie. Można śmiało powiedzieć, że jest rozczarowana swoim mężem i jego postawą. Paolo traktuje ją jak kolejny mebel w domu. Ot po prostu jest od wielu lat i nie trzeba się o niego (w tym wypadku o nią) troszczyć. Przecież nie zniknie jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Niestety Elena nie tego oczekiwała po swoim małżeństwie. Pewnego dnia podczas pracy nad kolejnym projektem wpada w oko pewnemu mężczyźnie. Nie chce się poddać tej fascynacji, jednak jest ona silniejsza od Eleny. Całkowicie zatraca się w romans z tajemniczym mężczyzną i jej dotychczas poukładane życie zostaje całkowicie wywrócone do góry nogami. Jak zakończy się ten romans? Czy Elena odkryje w sobie ukrywaną dotąd kobiecość?

Kiedy zaczęłam czytać książkę najbardziej uderzył mnie fakt, że napisał ją mężczyzna. Wiem, że dziwisz się temu, ale… narratorem tej powieści jest kobieta i to było… hmm… zaskakujące i niesłychane. Bo jak to możliwe, że facet potrafi tak pisać o kobietach? (wiem, że JLW już tak pisał, ale sorry nie możemy porównywać tych dwóch Autorów, bo dzieli ich przepaść wielkości Wielkiego Kanionu)

Książka jest pamiętnikiem oraz formą retrospekcji tego co się wydarzyło podczas małżeństwa Eleny z Paolem. Oczywiście wszystko jest pisane w pierwszej osobie i mamy wrażenie jakby główna bohaterka opowiadała nam swoją historię. Mamy także wgląd do jej pamiętnika, a co za tym idzie wiemy co czuła. Jednak powiem Ci w sekrecie, że główna bohaterka czasem mnie wkurzała swoim zachowaniem. Miała wyraźne problemy z relacjami damsko męskimi. Dało się to odczuć podczas rozmów z mężem. No dobra, mąż też nie był ideałem, bo nie potrafił przyznać się do błędu. Odwracał wtedy kota ogonem żeby było na nią. Wiem, że zaraz mi powiesz, że faceci tak mają. W porządku, ale czasem warto schować swoją dumę do kieszeni i przyznać się do tego, że zrobiliśmy coś źle, niż upierać się przy swoim.

Pewnie chcesz wiedzieć co myślę o tym, że wdała się w romans zamiast ratować swoje małżeństwo? No cóż. Nie potępiam jej ani tym bardziej nie oceniam. Jest wiele kobiet, które duszą się w swoich związkach i nie mają wyraźnej motywacji do tego by się z tego wycofać. A kiedy wreszcie powiedzą „dość” i zaczynają nowe życie, zamykając całkowicie przeszłość, to… rozkwitają.

Wkurzał mnie kochanek Eleny. Może dlatego, że był tajemniczy i niewiele o nim wiedzieliśmy. Poza tym miałam wrażenie, że cierpi na kompleks Piotrusia Pana. Ale to rozgryzłam dopiero przy końcu kiedy Elena pojechała do niego. On nie był gotowy na żaden związek, nie potrafił być za kogoś odpowiedzialny. To co było między nimi w zupełności mu wystarczało. Jednak jak dobrze wiemy, kobiety zwykle bardziej angażują się w związki. Tak było także w tym przypadku.

Było to moje pierwsze spotkanie z tym Autorem. I po tej książce zastanawiam się jakie będzie kolejne przy powieści „Jeszcze jeden dzień”?

Pozdrawiam

Archer

P.S. Książkę przeczytałam dzięki uprzejmości Wydawnictwa MUZA