#077

Droga Espi!

Powiedz mi proszę co byś zrobiła gdybyś pewnego dnia wyjechała na urlop, po czym wróciłabyś do domu i nie byłoby w nim nikogo? Gdyby się nagle okazało, że świat który znasz już nie istnieje. Już nie jest bezpieczny. Że nie ma nic. Że rodzina którą zostawiłaś zniknęła, nie ma prądu, nie działają telefony, samochodów na ulicy brak, zwierzęta zdechły? Co byś zrobiła? Jakbyś się zachowała?

Książka „Jutro” autorstwa John’a Marsden’a jest właśnie o tym. To pierwsza z siedmiu części serii. Jak napisano na okładce: „Jutro” to fenomen: nie tylko największy młodzieżowy bestseller w historii Australii, ale i książka przekraczająca granice wiekowe.

„Jutro” to historia grupy przyjaciół, którzy pewnego dnia wyruszają na biwak w góry, a konkretniej do Piekła. Do miejsca gdzie rzadko kto zagląda. Gdzie wiele lat wcześniej żył Pustelnik. Corrie, Fi, Kevin, Homer, Robyn, Lee, Chris oraz Ellie nie przeczuwają, że tydzień który spędzają w górach jest ostatnim tygodniem młodzieńczej, beztroskiej wolności. Narratorem powieści jest Ellie, która już w pierwszych zdaniach książki oznajmia: „Upłynęło zaledwie pół godziny, odkąd ktoś – chyba Robyn – powiedział, że powinniśmy to wszystko zapisać, i zaledwie dwadzieścia dziewięć minut, odkąd wybrano do tego mnie”. (str 5) To właśnie Ona opowiada całą historię, tego co się wydarzyło. A muszę przyznać, że wydarzyło się bardzo wiele. Kiedy po tygodniu przyjaciele wracają do miasteczka, okazuje się, że jest puste: znajdują martwe zwierzęta, rodziców nie ma, podobnie jak pozostałych mieszkańców, nie ma prądu, nie działają telefony. Coś tu nie pasuje. W tej właśnie chwili młodzi ludzie muszą dojrzeć. Muszą poznać przyczynę całej tej sytuacji. Muszą się dowiedzieć co się stało w mieście. Gdzie są pozostali mieszkańcy oraz ich najbliżsi. Muszą zacząć podejmować decyzje i działania, których wcześniej by nie podejmowali. Muszą dorosnąć. Muszą obudzić w sobie instynkt przetrwania, który wcześniej był uśpiony i do niczego nie potrzebny. Bo świat który dotąd znali nie istnieje. Nie ma żadnych zasad które rządzą światem.

Kiedy zaczynałam czytać książkę miałam pewne obawy, że wiekowo nie pasuję do lektury. Że jestem za stara na takie „bajki”. Przyznaję, że miałam też problem z przebrnięciem przez początek. Nie wiem dlaczego. Dopiero przy drugim rozdziale wkręciłam się na dobre. Bo tak naprawdę to książka nie zatrzymuje się ani na chwilkę. Bywają spokojne momenty, ale zostają one w szybkim tempie wypchane wartką akcją. Przy książce nie można się nudzić. No i przede wszystkim moje początkowe obawy zostały zniszczone buldożerem. Nie oszukujmy się, przecież taka sytuacja mogła spotkać nie tylko młodych bohaterów książki, ale także nas. Mnie czy Ciebie, a jak dobrze wiemy żadna z nas do młodzieży się już nie zalicza (sorki za szczerość). Jacy są bohaterowie? Hm… Bardzo podobni do ludzi którzy nas otaczają. Nie są superbohaterami, nie mają żadnej mocy. Są normalnymi nastolatkami. Przepraszam, nie są normalni bo muszą w szybkim tempie dorosnąć.

Książka trzyma w napięciu przez większą część czasu. Bywały momenty, że zachowanie bohaterów doprowadzało mnie do szewskiej pasji, wkurzały mnie dialogi. Ale działo się tak tylko dlatego, że nastolatką byłam już dawno temu i nie pamiętam jak takie nastolatki się zachowują, jakiego języka używają.

To książka o przyjaźni, o wyborach, o walce. Mogę ją polecić każdemu, niezależnie od wieku. Bo tak naprawdę w walce o byt, o przetrwanie wiek nie gra roli. Z niecierpliwością czekam na kolejne części książki by poznać dalsze losy ósemki przyjaciół żeby dowiedzieć się jak zakończy się walka którą rozpoczęli.

Pozdrawiam serdecznie

Archer

P.S.
Zapomniałam Ci powiedzieć, że książkę otrzymałam dzięki uprzejmości wydawnictwa ZNAK.