#256

ŚBK - dobry zwyczaj nie pożyczaj... czy wręcz przeciwnie

Nie wiem czy przy wcześniejszej notce o Śląskich Blogerach Książkowych wspominałam, że raz w miesiącu będziemy zamieszczać wspólne posty tematyczne. Ostatnim razem był to kwestionariusz Prousta, tym razem będzie coś z innej beczki a konkretnie o pożyczaniu książek. Zapraszam.

Zabiłabym tego, który zniszczyłby mi książkę. 

Tak właśnie. Bo nie oszukujmy się, dla mnie książki to świętość. A jak wiadomo o świętość trzeba dbać. No dobra nie zabiłabym, ale jedno jest pewne osoba która zniszczyłaby mi książkę byłaby na przegranej pozycji od razu. Natychmiast. Każda książka jest dla mnie oczkiem w głowie. Dokładnie tak samo jak dziecko w oczach rodziców, tak u mnie jest z książkami. 

No to teraz powinno pojawić się pytanie: w takim razie nie pożyczasz książek? hm… no i jakby to powiedzieć, ostatnio jestem „książkowym dilerem” dla mojej koleżanki, która nałogowo czyta książki, no i podrzucam kilka pozycji koledze (musi nadrobić trochę zaległości, tak jak ja) no i czasem ktoś jeszcze coś ode mnie zabierze. Generalnie jest tak, że ja owszem pożyczam książki. Bo przecież należy się dzielić z bliźnimi. Jednak każdy kto ode mnie zabiera egzemplarz książki dobrze wie, że książka musi wrócić w nienaruszonym stanie. Bo w innym wypadku – jak to mówi moja mama – ręka noga mózg na ścianie. W drugą stronę działa to dokładnie tak samo. Wiem, że jeśli pożyczę od kogoś książkę to muszę ją oddać w nienaruszonym stanie. I nie mam tutaj na myśli wcale tego, że będą widoczne oznaki czytania. Tylko, że książka wróci nie zniszczona czyli bez pozaginanych rogów, bez zalanej kawą okładki, czy też nie daj Boże podartej przez przypadek. 

Pamiętam będąc jakiś czas temu w szkole, pożyczyłam koleżance książkę. Nie pamiętam jednak co to była za książka. Chyba coś o Dr House. Okładka była jasna. Siedzimy na zajęciach, koleżanka wyciąga pożyczoną ode mnie książkę a tam na tylniej stronie okładki wielki, odciśnięty ślad po kubku z kawą. Krew mi się zagotowała i koleżanka usłyszała niezłą wiązankę. Cóż, książka w ostateczności do mnie nie wróciła, ale kontakt z koleżanką utrzymuje nadal. 

No i tutaj znów pojawia się problem nie zwracania książek. Na początku kiedy moja lista książek, które mam na półce nie była duża, to w programie notowałam pożyczane książki. Jednak ostatnimi czasy już tego nie robię. I jestem z tego powodu zła na siebie, ponieważ dość spora ilość książek do mnie nie wróciła. Na szczęście teraz lista osób, którym dostarczam książki skurczyła się do trzech czterech osób, więc łatwiej mi nad tym zapanować. 

A jak jest z Wami?

P.S.

Osobisty po zapoznaniu się z tym postem (sorki, ale zaglądał mi przez ramię) zrobił mi wykład pisania po książkach. I tutaj już spieszę z wyjaśnieniami co mógł mieć na myśli. Otóż: dedykacje. Wydaje mi się, że dobrym pomysłem jest gdy książka, którą wręczamy w prezencie posiadała jakieś słowo od nas. Życzenia, cytat czy coś. Według Osobistego taka rzecz w ogóle nie powinna mieć miejsca. Bo jak to pisać po książkach? Owszem, można zostawić na kartce w środku życzenia, jednak na stronie tytułowej? O nie!!! Ja mam na szczęście inne zdanie na ten temat. Ostatnio sama taką książkę dostałam, a w mojej biblioteczce też się kilka takich znajdzie (i nie mam na myśli dedykacji od Autorów). No dobra, przyznam się jeszcze do tego, że po książkach w środku też coś czasem zdarzy mi się zakreślić. Ale nie markerem tylko ołówkiem, tak, żeby wiedzieć, że np. ten cytat wywarł na mnie ogromne wrażenie i muszę go zapamiętać, albo cytat przyda mi się później do recenzji.